Studenci z Politechniki Wrocławskiej wygrywają konkurs organizowany przez Uniwersytet w Kownie

Zarys parku w Ąžuolynas przywodzi na myśl koncepcję Miast Ogrodów Ebenezera Howarda. Peter Marius Frandsen w swoim planie głównym zagospodarowania przestrzennego Kowna, poprzez osiowy podział wiodący użytkownika prosto przez park przypomina „bufor” zieleni w mieście które od dawna borykało się z szeroko zakrojoną urbanizacją. Dębowy las był świadkiem znaczącej części historii Kowna. To gęsta struktura, mimo że zaniedbana i bez wyraźnego porządku, jest ważnym punktem na mapie dzielnicy i przyczynia się to formowania jej tożsamości oraz przywiązania mieszkańców do tej części miasta. Będąc kluczowym miejscem w sąsiedztwie dzielnicy mieszkaniowej, w którym organizowane mogą być różnego typu wydarzenia publiczne, park powinien być traktowany jako sieć indywidualnych organizmów działających razem w celu zapewnienia odwiedzającym go ludziom możliwości zróżnicowanego użytkowania nie porzucając jednocześnie swojego rekreacyjnego charakteru.   

Działka przewidziana w konkursie może być traktowana jako rozdroże między czterema głównymi punktami miasta: Starego Miasta na zachodzie, lasu dębowego na południu, akademików na północy oraz Politechniki Kowieńskiej na wschodzie, co zdeterminowało ostateczny kształt naszej propozycji.

Projekt podchodzi do zagadnienia korzystając w głównej mierze z konceptu przepuszczalności ruchu i nadania funkcjom zawartym w budynku tej samej wagi co przestrzeni publicznej pomiędzy nimi. Sięgając wstecz do działek ogrodniczych zajmujących niegdyś miejsce parceli, projekt stara się przedstawić ideę uwolnionego ruchu oraz otwartości poprzez zabiegi formalne jakimi są skorzystanie z formy pagody i pawilonów. Arkady zamykają główne osie ruchu. Galerie i tarasy tworzą zróżnicowanie perspektywy dla przechodniów, z największym uwzględnieniem wewnętrznego dziedzińca jako miejsca spotkań.

Pawilonowy styl całego kompleksu został tak opracowany, żeby nie dominował lasu wokół pionowymi podziałami. Podniesione formy budynków na wysokości przeciętnych trzech kondygnacji są jak wstęga która wiąże całe założenie z placem wewnątrz. Podwyższona kubatura wejścia od północy zasłonięta jest koronami drzew, co daje efekt dyskretnego wejścia w głąb działki.

Poprzez oderwanie brył od poziomu gruntu, a tym samym otwarciu przyziemia, cały kampus pełni rolę bramy do miasta, która zachęca ludzi na ulicy do wejścia. Wolny przepływ ludzi jest zapewniony dzięki przezroczystym parterom , gdzie zaciera się granica między wnętrzem, zewnętrzem a otaczającą zielenią. Przyziemie mieści w sobie głównie funkcje publiczne takie jak przestrzeń wystawowa, główne audytorium lub kawiarnia, podczas gdy przestrzenie specjalistyczne takie jak laboratoria, pomieszczenia warsztatowe, pomieszczenia pracy indywidualnej, biura i biblioteka znajdują się ponad nimi. Brak ciągłości głównego szlaku kulturowego miasta został zaadresowany poprzez stworzenie wewnętrznego otwarcia na kierunku wschód-zachód. Zakładając, że szlak rowerowy jest głównym łącznikiem pomiędzy Starym Miastem a kampusem KTU, projekt pozwala na poprowadzenie go przez serce założenia.





Przedstawienie wody w koncepcji jest częścią projektu przestrzeni publicznej. Zróżnicowanie atmosfery wokół publicznego placu pozwala na efektywniejszy podział ze względu na funkcję. Wewnętrzny dziedziniec projektowany był z myślą o miejscu spotkań i codziennej interakcji międzyludzkiej, cała wschodnia część działki była planowana jako miejsce potencjalnych wydarzeń kulturalnych, ulicznych targowisk, demonstracji czy koncertów. Budynek jest przedłużeniem zapomnianego już planu zagospodarowania przestrzennego w głąb parku jednocześnie stając się uniwersalną, otwartą przestrzenią dla wymiany międzykulturowej i szerszego interesu społeczności. 


Tytuł: New gate to Ąžuolynas
Projekt: Paulina Gorecka, Łukasz Gnatek i Weronika Kessler - WA Politechnika Wrocławska

Plansze