Nowy budynek ASP w Warszawie otwarty

8 października br. odbyła się uroczystość otwarcia nowego budynku Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie przy Wybrzeżu Kościuszkowskim 37/39. W wydarzeniu zwieńczającym budowę obiektu uczestniczyło wielu znamienitych gości, w tym m.in. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski oraz Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Małgorzata Omilanowska.

Projekt rozbudowy siedziby Akademii Sztuk Pięknych na warszawskim Powiślu został wyłoniony w konkursie architektonicznym w czerwcu 2008 r. Autorem projektu jest zespół projektantów Jems Architekci Sp. z o.o.

Nowy budynek w części frontowej liczy pięć kondygnacji, zaś w głębi działki jest wyższy – ponad główny korpus wystaje bryła auli. Obiekt łączy się z zabytkowym gmachem na całej wysokości w zachodniej części działki, jak również poprzez hall na niskim parterze. Pomiędzy nowym i starym budynkiem zaprojektowano dziedziniec, który rozszerzając się w stronę ulicy umożliwia ekspozycję północnej fasady już istniejącego, zabytkowego gmachu. Dziedziniec stanowi przestrzeń półpubliczną, o funkcjach ekspozycyjnych. Odbywać się będą na nim między innymi wystawy studentów uczelni.

Fasada budynku od strony Wybrzeża Kościuszkowskiego miała być spójnym dopełnieniem dla istniejących tam obiektów. Z dążenia do harmonijnego powiązania z pozostałymi budynkami w pierzei wynika jej dwuplanowość i horyzontalne pasy pionowych otworów. Jej zasadnicza struktura to forma półprzejrzystej membrany, w której umieszczono trzy wielkoskalowe otwory – witryny. Wielkie okna dające wgląd do najciekawszych wnętrz są z drugiej strony (od środka budynku) obramieniami widoków na rzekę i park. Pomysł na fasady ewoluował, drobne prefabrykowane elementy pracy konkursowej zastąpiła lana warstwami ściana z poziomymi szczelinami a następnie układ stropów – półek z filigranowymi poziomymi podziałami.

Ostatecznie zdecydowano, że uczelnia artystyczna musi mieć odmienny, mniej formalny, spontaniczny wyraz. W przeciwieństwie do „grzecznych”, uporządkowanych, piaskowcowych elewacji obok, zaproponowano mięsistą ścianę z eksponującego kruszywo betonu architektonicznego (o zbliżonej do sąsiadów kolorystyce). Ściana ta operuje mieniącym się rytmem elewacyjnych modułów ustawionych pod niewielkim kątem do ulicy (jest niemal „ulepiona”). Jej głęboko osadzone, wąskie pionowe otwory skontrastowane są z trzema horyzontalnymi witrynami – oknami do hallu wejściowego, foyer auli i pracowni rzeźby. Witryny te szklone są w licu zewnętrznym ściany i są rodzajem okna na świat, obrazami ukazującymi życie szkoły. Taka dość pełna, chropowata elewacja okala nowy gmach z trzech stron. Jedynie w wąskim dziedzińcu, gdzie zależało autorom projektu na integracji przestrzeni publicznych nowego gmachu ze starym, zamienia się w gładką „podszewkę” podwójnej przeszklonej ściany. Oszczędne operowanie szkłem jest wyrazem przekonania, że dzisiaj kojarzy się ono bardziej z niedostępnymi budowlami korporacyjnych biurowców, niż otwartymi publicznymi obiektami.

Wycofana z lica elewacji ulicznej bryła auli obleczona jest panelami z siatek tytanowo- cynkowych. Ten materiał wiąże nowe skrzydło budynku ze starym, w którym z blachy takiej wykonano ostatnie dwie poddaszowe kondygnacje. Z podobnych siatek zaprojektowano też bramy wjazdowe.

W nowym kompleksie budynków zlokalizowanym w pobliżu skrzyżowania z ulicą Tamka uczyć się będą studenci Wydziału Rzeźby, Wydziału Scenografii i Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną. W rozbudowanym istniejącym budynku mieści się również Wydział Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki oraz Międzyuczelniany Instytut Konserwacji.

Inwestycja o wartości ponad 54,4 mln złotych została dofinansowana ze środków Unii Europejskiej oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.