Światłem pisane Pawłowskiego

9 lutego 2010 roku o godz. 19.00 w Galerii Piekary w Poznaniu odbędzie się wernisaż wystawy Andrzeja Pawłowskiego Światłem pisane. Wystawa zasadza się na prezentacji wybranych realizacji z cyklów, w których artysta wykorzystywał materiały fotochemiczne oraz wpływ światła na ten materiał, modelując dzięki tej zależności kompozycje.

Tym samym rezygnując z aparatu, odnosił się do materialnej esencji fotografii – obrazu zapisanego światłem. Historycznym punktem odniesienia dla tych prac są pierwsze fotogramy uzyskiwane przez Williama Foxa Talbota, przede wszystkim zaś fotogramy powstające w kręgu Bauhausu w I połowie XX wieku. Tworzone przez László Moholy-Nagy’iego zapisy efektów działania światłem na papierze światłoczułym stanowiły, w myśl Węgra, obrazy przypominające malarstwo, przy czym światło pełniło tutaj rolę pigmentu. Echo tej koncepcji wybrzmiewa już w założeniu Pawłowskiego, podług którego eksperymenty formalne, w przypadku fotografii, doprowadzić miały do jej przewartościowania w kierunku twórczym. Światło stawało się zatem zasadniczym środkiem kreacji i pozwalało na budowanie i modelowanie przedstawienia.

Na wystawie zostaną zaprezentowane prace z cykli: Luxogramy I (1954), Luxogramy II (1955), Heliogramy (1956), Mutacje (1959), Somnamy (1959), Prolegomena (1962), Omamy/ Ślady gestu (1962), Discovery (1984), Epitafia II (1984) oraz dwa filmy: Kineformy (1957) i Tam i tu (1957), a także film dokumentalny.

Andrzej Pawłowski (1925 – 1986) ukończył studia w 1950 roku na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w której na początku lat 60. założył Wydział Form Przemysłowych. Doświadczenie projektanta, zasadzające się na prowadzonych przez Pawłowskiego badaniach i redagowanych tekstach teoretycznych, stanowiło integralną część całej jego twórczości rozpostartej od dzieł rzeźbiarskich, przez malarstwo, fotografię do filmowanych projekcji. Pawłowski, związany z Grupą Krakowską, permanentnie podejmował problem procesu recepcji, udziału zmysłów widza w postrzeganiu prac artystycznych. Dążył do zakłócenia prostego schematu odbierania dzieł sztuki, jako odzwierciedlających bezpośrednio świat, w którym egzystujemy, nierzadko adaptując w tym celu analizy procesów fizycznych (np. wykresy krzywych łańcuchowych), które wspomagały jego działalność twórczą. Innymi słowy, skłaniał do refleksji i aktywnego uczestnictwa w odbiorze, prowokując do rewizji mechanizmów odczytywania prac. Jednocześnie bacznej analizie poddawał sam proces twórczy w oparciu o ideę formy naturalnie ukształtowanej sformułowanej przez niego na początku lat 60.

Do jego najważniejszych realizacji należą: Formy naturalnie ukształtowane (1963, 1977), Stymulatory wrażeń nieadekwatnych (1963, 1964), Powierzchnie naturalnie ukształtowane (1965, 1966), Epitafia (1978), Manekiny (1964), Sarkofagi krakowskie (1975), Genesis (1977) oraz prace powstałe w efekcie eksperymentów fotochemicznych pokazywane na wystawie Światłem pisane w Galerii Piekary.

Źródło: www.news.o.pl