Pierwsze miejsce w konkursie Moontopia Z POLSKIM UDZIAŁEM

Przedmiotem konkursu było opracowanie koncepcji samowystarczalnej kolonii na Księżycu, która zapewni miejsce do życia, pracy i badań, a także dla turystów. Do udziału zaproszeni byli architekci, badacze i wizjonerzy z całego świata. Na konkurs nadesłano ponad 100 prac z całego świata.

W jury konkursu zasiadali przedstawiciele Instytutu Bucminstera Fullera, NASA, ESA oraz architekci Alberto Villanueva Galindo (Idea Architecture Office), ASPECT Studios (zwycięzcy poprzedniego konkursu organizowanego przez Eleven Magazine ‘San Francisco 2016’), Christina Ciardullo (badaczka kosmosu na uniwersytecie Carnegie Mellon), Andrea Verenini (redaktor naczelna Eleven Magazine).

Konkurs wygrała praca zespołu:

• Monika Lipinska / Polska
• Laura Nadine Olivier / Niemcy
• Inci Lize Ogun / Włochy

Lunar Test Lab

Testlab jest przyszłością życia na księżycu i eksploracji kosmosu. Koncepcja księżycowego Testlabu jest prosta – stopniowe zaludnianie księżyca w miarę upływu czasu. Działoby się to na przestrzeni kilku lat, zaczynając od prostego, pojedynczego habitatu, który z początku będzie zamieszkany wyłącznie przez określoną liczbę astronautów.  Baza będzie się rozwijać i rozrastać w miarę upływu czasu. Coraz więcej ludzi będzie w stanie zamieszkać kolonie, a gdy Testlab stanie się autonomiczny, każdy, kto przeszedł wcześniejsze szkolenie, będzie mógł pojechać na księżyc i uczestniczyć w jego dalszym rozwoju oraz przyczynić się do eksploracji kosmosu. Astronauci oraz wolontariusze będą eksperymentować z uprawą roślin w warunkach pozaziemskich, testować możliwości druku 3D i 4D oraz doświadczać co to znaczy żyć w środowisku które dotychczas było nam całkowicie obce.  Zawodowi astronauci będą pracować ramię w ramię razem z ludźmi, którzy są pasjonatami kosmosu i starają się znaleźć nowe i fascynujące sposoby życia, w świecie, który jest zupełnie do tego niedostosowany.

Struktura Testlabu jest przypomina zasadę działania Matrioszki – złożona jest z warstw, gdzie każda następna chroni kolejną. W samym środku znajdują się jednostki strukturalne mieszczące laboratoria, cieplarnie, przestrzenie wspólne, prywatne sypialnie oraz niezbędną maszynerię do podtrzymywania życia w warunkach księżycowych. Pomiędzy wydzielonymi jednostkami oraz zewnętrzną membraną znajduje się pustka, która pełni rolę dodatkowej warstwy ochronnej, dzielącej sztuczne środowisko zdolne do podtrzymania życia od środowiska kosmicznego.

Najważniejszą strukturą całego założenia jest zewnętrzna membrana. Oparta na prostym wzorze orgiami powłoka z programowalnego włókna węglowego może być wydrukowana oraz złożona na powierzchni Księżyca. Powłoka ta jest złożoną technologicznie oraz materiałowo strukturą pełniącą rolę ‘skorupy’ ochronnej dla całego założenia, ale przede wszystkim umożliwiającą pozyskiwanie tlenu oraz wytwarzanie wody. 

Wiatry słoneczne na powierzchni księżyca zawierają atomy wodoru, które są wyłapywane i przechowywane w warstwach powłoki, a następnie przekształcane w atomy tlenu. Zewnętrzna ‘skorupa’ składa się z kilku osobnych membran. Pierwsza z nich zawiera roztwór wodny, który odbiera i przekazuje kationy wodoru do następnych warstw (zwilżone kationy są stabilniejsze od suchych). Kolejna membrana posiada silniki odwrotnej dializy z trzema modułami. Każdy z modułów zawiera aniony elementów powszechnie występujących w księżycowym regolicie; żelazo (Fe), krzem (Si), chlor (Cl) i azot (N).

Przekazywanie ich od jednego modułu do drugiego jest możliwe dzięki nanoporowatym warstwom, które utrzymują migracje atomów w jednym kierunku, zawsze ku niższej gęstości. Silniki te są więc podzielone na kilka porowatych warstw opartych na pojęciu odwróconej dializy. Warstwy te zawierają następujące związki: Fe (OH) 2, SiCl4 i Si02. Wodór przechodzi przez różne warstwy i przyczynia się do  rozbicia tych związków, dzięki czemu otrzymujemy wodę oraz tlen.

***
Monika Lipińska skończyła studia pierwszego stopnia na Wydziale Architektury na Politechnice Wrocławskiej, w ramach których studiowała również przez rok na Politecnico di Milano we Włoszech. Zdobywała swoje doświadczenie zawodowe w biurach na całym świecie, pracując w Hiroshi Nakamura & Nap w Tokio, w COBE w Kopenhadze oraz w Mork Ulnes Architects w San Francisco. Obecnie robi studia magisterskie z architektury, ze specjalizacją eksperymenty przestrzenne (architektura w środowiskach ekstremalnych) na Uniwersytecie w Lund w Szwecji.
Monika wierzy, że najlepsze projekty  powstają, gdy bierze się pod uwagę różne perspektywy. Nie tylko w kwestii oryginalnego design’u, ale w szczególności w przypadku rozwiązywania skomplikowanych zagadnień technologicznych i odpowiadania na wyzwania jakie daje nam współczesny świat. Właśnie dlatego Monika, oprócz doskonalenia się w swojej profesji, która jest architektura, chce osiągnąć odpowiedni poziom zrozumienia również w innych naukach. Posiada liczne certyfikaty z kursów z inżynierii kosmicznej, załogowych lotów w kosmos, planowaniu misji kosmicznych organizowanych przez uczelnie w Stanach Zjednoczonych (MIT), Hiszpanii (Universidad Carlos III de Madrid) oraz Szwajcarii (École polytechnique fédérale de Lausanne).