Dyplom Roku edycja 2019 - Doroczna Nagroda im. Zbyszka Zawistowskiego

Stowarzyszenie Architektów Polskich SARP przyznał Doroczną Nagrodę im. Zbyszka Zawistowskiego „Dyplom Roku” edycja 2019 za najlepszy projekt dyplomowy absolwentowi, który uzyskał w 2018 roku na wyższej uczelni w Polsce tytuł magistra inżyniera architekta.

Sąd konkursowy Dorocznej Nagrody im. Zbyszka Zawistowskiego „Dyplom Roku”, edycja 2019 w składzie:

• arch. Paweł Kobylański - Przewodniczący Sądu Konkursowego
• arch. Agnieszka Kalinowska-Sołtys - Ekspert
• arch. Marek Chrobak - Sędzia
• arch. Marcin Kościuch - Sędzia
• arch. Przemo. Łukasik - Sędzia
• arch. Zbigniew Maćków - Sędzia
• arch. Marek Orłowski - Sędzia
• arch. Stanisław Rewski - Sędzia
• arch. kraj. Marek Szeniawski - Sekretarz Sądu Konkursowego

dokonał oceny 75 prac dyplomowych nominowanych do II etapu konkursu przez Komisje Kwalifikacyjne powołane przez Oddziały SARP. Po głosowaniu i dyskusji Jury, zgodnie z Regulaminem Konkursu, wybrało 25 prac do III etapu Konkurs. 


Po prezentacjach prac dyplomowych przez finalistów w 3. etapie Konkursu Sąd Konkursowy postanowił przyznać:

• arch. Karolina Chodura autorce pracy „Topografia niepamięci. Projekt muzeum i parku pamięci w kamieniołomie Liban w Krakowie” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej pod kierunkiem dr inż. arch. Jana Kubeca
  

Uzasadnienie
Tak jak w muzyce, melodię tworzą nie tylko nuty, bo aby wybrzmiały najpełniej, potrzebne są im też pauzy, tak w architekturze, aby idea wybrzmiała, czasem potrzeba pustki, wolnej przestrzeni, virilioweskiej „espace vide”.
Jak wyrazić ból, cierpienie? Jak utrzymać pamięć o tysiącach ofiar? Jak uszanować miejsce kaźni i przywrócić je przestrzeni publicznej? Jak cichy krzyk śmierci, zamienić w głośną ciszę życia? Kamieniołom Liban w Krakowie, to jak cytuje w swojej pracy autorka "skażony krajobraz”. Krajobraz, w którym śmierć jest skałą, na której formuje się topografia. To niemy i zapomniany cmentarz, sanktuarium cierpienia, muzeum niepamięci.
Aby mierzyć się z tak poważnym i odpowiedzialnym tematem, dojrzałość zawodowa musi spotkać się z dojrzałością intelektualną, a wrażliwość twórcy musi obudowywać szacunek. Szacunek wyrażany w geście, architektonicznej interwencji, w programowaniu przestrzeni, ale i w samej metodzie pracy nad projektem.
Godziny kontemplowania miejsca, obcowania z ciszą, pustką, krajobrazem. Setki stron szkicownika zapisanych, zarysowanych, komentarzy słownych i rysunkowych. Trochę jak pamięć podręczna, niepoukładana, swobodna i bez żadnej struktury, aby nic nie umknęło, niczego nie stracić, aby pamięć utrwalić, aby pamięć przekazać dalej. Wyrwane z topografii odłamki, kawałki ziemi, pył, szczątki, autorka formuje, a może bardziej lepi w monumentalną bryłę, w głaz, w bramę, w budynek muzeum. Ważny jest każdy szczegół, każde ziarenko, budynek powstaje nie tylko z tego budulca, ale z pamięci i szacunku.
Takiej wrażliwości szukaliśmy, takiego szacunku dla tematu, dla historii, dla miejsca. Takiej dojrzałości w myśleniu i w projektowaniu. Takiej świadomości, że architektura, może coś więcej niż tylko budować, że może dawać nadzieję, przywracać pamięć, czyścić historię, po prostu budzić i wyzwalać emocje.
Autorka projektu daje nam przeżywać te emocje, daje nam nadzieję, oddaje nam krajobraz niepamięci, który po jej rehabilitacji nie tylko nie utracił swojej tragicznej historii, ale ją wzmocnił, uszanował i przywrócił do przestrzeni publicznej.
Takiej pracy, takiego dyplomu szukaliśmy. Mądrego, świadomego, wrażliwego. Dyplomu, który najlepiej pokaże, na jakim wysokim poziomie jest młoda, a już tak dojrzała polska architektura.

• arch. Dominice Strzałce autorce pracy „Miedzianka, historia znikania” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej pod kierunkiem promotora prof. zw. dr hab. inż. arch. Andrzeja Kadłuczki.
  

Uzasadnienie
Wyróżnienie przyznano za bardzo wyrafinowane, estetyczne, pełne metafor i cytatów przedstawienie wizji „Nowej Miedzianki”. Z umiejętnym poszanowaniem i podkreśleniem tragedii miejsca, autorka przedstawia znakomitą i odważną propozycję nowej i współczesnej formy zabudowy. To melanż bolesnej historii miejsca z współczesnymi środkami formy i funkcji architektury.

• arch. Filipowi Strzeleckiemu autorowi pracy „Klasztor Benedyktynów w Nursji. Manifest ciągłości kulturowej” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej pod kierunkiem promotora mgr inż. arch. Macieja Miłobędzkiego.
  

Uzasadnienie
Wyróżnienie przyznano za ogromną dojrzałość twórczą oraz wrażliwość kształtowania formy architektonicznej obiektu z której bije powściągliwa elegancja. Jury doceniło ogromną precyzję przeprowadzonego projektu, w którym nie ma żadnego przypadku. Na podkreślenie zasługuje budowanie wyrazu architektonicznego obiektu z tak oczywistych i prostych elementów jak ściana, okno, drzwi. Talent i wyczucie proporcji pozwoliło autorowi zaprojektować klasztor, który wpisuje się w teren oraz jest współczesną kontynuacją sztuki budowania takich obiektów.

• arch. Joannie Rozbrój autorce pracy „EC Szombierki. Adaptacja zabytkowej elektrociepłowni na centrum kultury, sztuki wizualnej i fonicznej” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej pod kierunkiem promotora dr inż. arch. Jerzego Wojewódki.

Uzasadnienie
Wyróżnienie przyznano za dostrzeżenie i uznanie tego, co wcześniej pokazało życie, że wspaniała, monumentalna Architektura przyciąga ludzi nawet jeśli jest przemysłowa. Wyrafinowane, dojrzałe nieinwazyjne potraktowanie zabytkowej elektrociepłowni, pozwoli nowej, kulturalnej funkcji obiektu czerpać z niej inną, bo płynąca już tylko z architektury energię.

• arch. Michałowi Wasielewskiemu autorowi pracy „Magazyn dla Muzeum Narodowego we Wzgórzu Gajowym we Wrocławiu” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej pod kierunkiem promotora dr inż. arch. Tomasza Głowackiego.

Uzasadnienie
Wyróżnienie przyznano za celny dobór tematu i konsekwentnie przeprowadzony proces projektowy, który dodatkowo zawierał w sobie ciekawy wymiar artystyczny.
Autor zwrócił uwagę na ważny aspekt jakim jest ochrona, konserwacja i magazynowanie dzieł sztuki, będących jednym z najważniejszych fragmentów dziedzictwa kulturowego naszej cywilizacji. Budynek został bardzo trafnie usytuowany, znakomicie wpisany i powiązany z miejscem, podkreślając i przypominając jego historię.

• arch. Adam Jankowski autor pracy „Stacja naukowa z zapleczem hotelowym rezerwatu Łazy” przygotowanej na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej pod kierunkiem dr hab. inż. arch. Macieja Janowskiego.

Uzasadnienie
Nagrodę Specjalną przyznano za dojrzałe i odpowiedzialne podejście do problematyki degradacji środowiska naturalnego wynikającego z działalności człowieka.
Architektura stacji naukowej w Łazach inspirowana naturą, wtapia się swoją formą w otaczającą przyrodę.
Zastosowane rozwiązania projektowe szanują delikatny ekosystem Rezerwatu, zapewniając komfort i funkcjonalność zaprojektowanych obiektów.




Zaproszenie na płatne praktyki wakacyjne 2019 lub 2020 w Pracowni APA Wojciechowski otrzymują:

Zaproszenie na płatne praktyki w pracowni medusa group przyznane przez Przema Łukasika otrzymują:

Zaproszenie na płatne praktyki w pracowni HRA architekci przyznane przez Stanisława Rewskiego otrzymują:


Gratulujemy!


Źródło: www.sarp.org.pl/pokaz/doroczna_nagroda...