Świat designu jest na rozdrożu. Rozmowa z Tomkiem Rygalikiem

Tomek Rygalik: Nigdy nie przypuszczałem, że będę nauczycielem akademickim czy profesorem. Kiedy mieszkałem w Londynie i wcale nie planowałem wracać do Polski, odezwał się do mnie prof. Jerzy Porębski z propozycją, abym poprowadził gościnnie pracownię na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Lubię wyzwania, więc się zgodziłem – okazało się, że dużą radość daje mi dzielenie się pasją i entuzjazmem do kreatywnej pracy, zarażanie młodych ludzi sprawczym myśleniem, pomaganie im w znajdowaniu sensu i celu działań oraz kierunkowanie ich twórczych potrzeb w dobrą stronę. Praca z ludźmi, różnorodność i dyskusje, które się z nią wiążą, zderzenia różnych wizji – są dla mnie zupełnie naturalne, dobrze się w tym czuję. Zawsze chciałem robić rzeczy, które wpływają na to, jak wygląda świat. Jako jednostka, każdy z nas oddziałuje na swoje bezpośrednie otoczenie, ale to działanie raczej się nie przekłada na losy świata. W młodości często przemawia przez nas idealizm, który później zostaje zweryfikowany przez życie – nie chcę nikogo zniechęcać, jednak zmienianie świata i robienie ważnych rzeczy okazuje się bardzo skomplikowane. Jedną z niewielu form faktycznej zmiany jest właśnie edukacja – zwłaszcza w obszarze zainteresowań konkretnych jednostek. Połączenie pasji i nauki w jej obszarze pogłębia świadomość do tego stopnia, że realizując siebie, można robić naprawdę dobre rzeczy dla świata. Związałem się z ASP na kilkanaście lat, prowadziłem autorską pracownię projektowania, byłem kierownikiem studiów magisterskich. Teraz zmieniłem uczelnię, ale nadal pracuję z młodymi ludźmi w ważnym dla nich momencie – kiedy ukierunkowują swój dalszy rozwój.

O rekrutacji na to stanowisko dowiedziałem się od znajomej osoby, z którą nie miałem kontaktu przez kilkanaście lat. Mimo że nie mam w sobie ducha rywalizacji, uznałem, że spróbuję, skoro ktoś pomyślał, że się nadaję. Proces rekrutacji miał formę konkursu, trwał ponad rok – chciałem zobaczyć, jak to wygląda od środka. Miałem świadomość, że jest wielu kandydatów w moim mniemaniu ode mnie mocniejszych. Wygrana była totalnym zaskoczeniem. To duża, bardzo rozwijająca mnie na wielu polach zmiana. Jestem tu od kilku miesięcy, okres fascynacji się nie kończy. Do tej pory niewiele wiedziałem o fińskiej kulturze, znałem jedynie historię designu. Uczę się tego, jacy są Finowie, jakie mają wartości, jak tu wyglądają relacje międzyludzkie. To dla mnie kwintesencja rozwoju osobistego. Fakt, że jestem pierwszym obcokrajowcem na tym stanowisku, jest szalenie nobilitujący. Architektura i design zajmują ważne miejsce w tutejszej kulturze.

Myślę, że profesura na Uniwersytecie Aalto przydarzyła się w odpowiednim momencie – kilka lat temu pogodzenie wszystkich obszarów mojej działalności nie byłoby możliwe. Cały czas jestem jedną nogą w Polsce i aktywnie działam na wielu polach – prowadzę Studio Rygalik w Warszawie, platformę Design Nature w Sobolach, współpracuję z wieloma producentami i markami. Praca zdalna i hybrydowa, mobilność, przemieszczanie się – nie są czymś nowym, jednak dopiero po pandemii stały się w pełni naturalne. Otwartość na taki styl pracy jest teraz zdecydowanie większa.

W Finlandii jest bardziej międzynarodowo. Kiedy prowadziliśmy rekrutację na studia magisterskie, wybraliśmy osiem osób spośród ponad stu czterdziestu kandydatów z całego świata, którzy mieli świetne portfolia. Uniwersytet Aalto to jedna z najlepszych uczelni na świecie, poziom jest wyśrubowany, ale są też środki i infrastruktura, które to umożliwiają i wspierają. Jest dużo projektów międzyuczelnianych, współpraca z innymi szkołami na świecie jest mocno rozwinięta. Inaczej też wygląda moja rola – po równo zajmuję się dydaktyką, badaniami i praktyką, podczas gdy na ASP zajmowałem się przede wszystkim nauczaniem. Współpracuję z zewnętrznymi pracownikami, których zatrudniam do konkretnych działań i zadań, ponadto reprezentuję uczelnię w rozmaitych gremiach i wydarzeniach. W Finlandii jest także inna jest struktura roku akademickiego – zamiast dwóch semestrów jest pięć okresów. Realizacja programu jest więc bardziej intensywna – studenci mają mniej czasu, muszą działać w skoncentrowany sposób. Taki system jest efektywny, lecz nie pozwala na błądzenie, które wbrew pozorom też jest czasem ważnym doświadczeniem.

Pochodzę z Łodzi, wspieram Łódź Design Festival i jestem z nim związany od początku, nie inaczej jest w tym roku. Konkursy, zwłaszcza na starcie drogi projektowej są niezwykle ważne – mobilizują do wyjścia z ukrycia i pokazania swoich pomysłów światu, a także uczą ich prezentacji. Rozwijają i weryfikują – młody projektant dzięki udziałowi w konkursie ma szansę wejść w dialog z rzeczywistością, zobaczyć siebie na tle innych. W konkursach cenna jest także praca nad wyzwaniem, którego dane branże jeszcze nie podejmują, możliwość zaprezentowania społecznych, krytycznych i spekulatywnych projektów, eksplorowania nowych terytoriów. Konkursy dają młodym projektantom przestrzeń na pokazanie, co ich interesuje, co ma sens i wpływ, co według nich warto rozwijać. Teraz jest ciekawy moment w konkursach, bo wśród zgłoszeń są zarówno projekty stricte produktowe, koncepcje o charakterze potencjalnego produktu do wdrożenia, jak i idee, które radykalnie i bezpośrednio mierzą się z wyzwaniami współczesności, próbują coś wyrazić, zamiast uczestniczyć w systemie tworzenia, produkowania i konsumpcji nowych, ładnych rzeczy. Jesteśmy na rozdrożu w świecie designu, rozumianym jako sfera mająca wpływ na otaczającą nas rzeczywistość. Oczywiście nie deprecjonuję projektowania produktów do konsumpcji – mogą być wartościowym wkładem, mieć szerszy wymiar i być potrzebne.

W przypadku make me! nie ma sztywnej ramy, kryteriów czy wymagań do odhaczenia. Analiza i ocena tak różnorodnych zgłoszeń wywołują szalenie ciekawe dyskusje wśród jurorów, zwłaszcza że w ich gronie są zarówno projektanci, którzy zajmują się stylizacją produktu, jak i akademicy czy ludzie ze świata humanistycznego. To naturalne, dobrze, że jest dyskusja – w jej toku może się wykrystalizować spojrzenie na pewne aspekty, biorąc pod uwagę różnego rodzaju jakości. Ja to lubię, to jest twórcze, sprowadza się do definiowania znaczenia, roli i potencjału projektowania, co mnie żywo interesuje. Te konkretne wybory promują później pewne postawy, bo ludzie zwracają uwagę na to, co wygrywa. Zwłaszcza młodzi, podatni na wszystko, co widzą w mediach społecznościowych i w Internecie – dlatego ocenianie prac w konkursach jest dużą odpowiedzialnością.

Tak, jest wiele takich projektów, nierzadko odniosły później inne sukcesy. Konkurs to moment wyłowienia spośród zgłoszeń perełek, które mają potencjał, długą przyszłość. Często podobnie jest z twórcami – wyróżnienie daje mocny start w budowaniu kariery. Kluczowy jest autentyzm, dzięki któremu z głębi serca i duszy projektantów powstają mocne, prawdziwe rzeczy. Istotne jest także przedstawianie projektu w sposób jak najbardziej zrozumiały – komunikacja jest narzędziem projektowania. Jeden z moich mistrzów – Vico Magistretti – mówił, że dobry design to taki, o którym można opowiedzieć podczas krótkiej rozmowy telefonicznej. 

Prężnie się rozwijamy, intensywnie rekrutujemy. Mamy centrum badawczo-rozwojowe w Sobolach, doskonale wyposażone w różnego rodzaju sprzęty i rozwiązania do prototypowania i badań. Myślę, że nie będzie przesadą, jeśli powiem, że jako studio projektowe mamy możliwości unikalne w skali świata. Rozwój infrastruktury wynika z planów związanych z Design Nature i edukacją – Studio Rygalik czerpie z tych zasobów pełnymi garściami. Skupiamy się nie tylko na estetyzacji produktów, ale też na tworzeniu innowacji, które nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Robimy dużo projektów meblowych dla klientów w Polsce i zagranicą. Studio Rygalik jest zaszufladkowane jako związane z meblami i produktami, ale w rzeczywistości to wierzchołek góry lodowej. Ogrom naszej pracy to rzeczy mniej widoczne, które – mimo że nas nie definiują – pochłaniają większość naszego zaangażowania. Ważny dla nas obszar to propagowanie odpowiedzialnego stylu życia, który daje radość i szczęście. Robimy to głównie w ramach Design Nature – pracujemy nad nowymi modelami edukacji, budowaniem relacji, szukaniem refleksji, życiowego balansu i dobrostanu, eksplorowaniem nowych obszarów, które mają potencjał, aby zmienić świat na lepsze.

Styl życia w Finlandii, kultura, wartości – to jest dokładnie to, o czym mówię od dwudziestu lat! To bardzo naturalny obszar dla świata nordyckiego. W Polsce hasło „zrównoważony rozwój” jest bardzo modne, a tu od dawna jest jak oddychanie – po prostu naturalne. Wiele niuansów i ciekawych aspektów w tutejszym projektowaniu wynika z fińskiego sposobu myślenia i życia. Uczę się tego na każdym kroku, za co jestem bardzo wdzięczny losowi. Kiedyś byłem mieszczuchem, dziś coraz więcej czasu spędzam wśród natury. Zaczynam w pełni żyć tym, o czym zawsze opowiadałem studentom i nie tylko. Życie w zgodzie z naturą, czerpanie z doświadczeń, szacunek, harmonia – to kwintesencja fińskości. To dla mnie fenomenalny czas i jeszcze nie za bardzo umiem o tym mówić. Staram się koncentrować, robić rzeczy, które mają znaczenie – tutejsze warunki bardzo temu sprzyjają.